Het databankenrecht is een recht van intellectuele eigendom dat strekt tot bescherming van de inhoud van databanken. Het recht is vastgelegd in de Databankenwet, de implementatie van een Europese richtlijn uit 1996 en lijkt sterk op het auteursrecht. De producent van een databank heeft op grond van die wet recht op bescherming tegen het ongeoorloofd opvragen en hergebruiken van substantiële gedeelten van de databank en het herhaald en systematisch opvragen of hergebruiken van niet substantiële delen. De consultatie van een databank wordt gewoon toegestaan en valt niet onder de bescherming van het databankrecht. Wat niet wordt toegestaan, is de databank als geheel of voor een substantieel deel kopiëren.
Om in aanmerking te komen voor bescherming op grond van de Databankenwet, moet er worden voldaan aan een paar vereisten. Het moet gaan om data, werken of andere zelfstandige elementen die systematisch of methodisch zijn geordend. De databank moet afzonderlijk toegankelijk zijn en er moet substantieel in zijn geïnvesteerd. Het gaat dus om zuivere prestatiebescherming. Een databank kan zoal zijn:
– een encyclopedie
– telefoonboeken
– voetbaluitslagen
– rechterlijke uitspraken
Een databankenrecht verkrijg je automatisch door een databank te bouwen. Je hoeft de databank dus niet te registreren om het recht te verkrijgen. Vijftien jaar na het ontstaan van de databank eindigt het recht. Iedere keer dat je de databank kwalitatief of kwantitatief wijzigt, ontstaat er een nieuw recht.